2000 yılı. Elazığ Karakoçan İlçe Tarım Müdürlüğünde
veteriner sağlık teknisyeni olarak çalışıyordum. O yıllarda, mesai zamanı
bitmeden önce iftar vakti giriyordu. Dairede çalışan arkadaşların hepsi evli,
ben ise bekar olduğum için, iş yerimizde genelde ben nöbetçi kalıyordum.
Dairede iftarımı açıp, mesai bitince iş yerini kapatıyordum. Sağolsunlar iş
arkadaşlarımın her gün birisi, iftarda güzel bir yemek tepsisi donatıp bana
yolluyorlardı. Mükellef bir iftar yapıyordum onların sayesinde. Tek başıma
sessiz bir iş yerinde iftarımı açtığım o günleri buruk bir tatla hafızamda
taşıyorum halen. Nihayet şunu fark ettim ki, sevdiklerimizle yapılan sıradan
bir iftar, yalnız başına yapılan ziyafet gibi bir iftardan çok daha değerlidir.
Polat Onat / Batman /
16 Temmuz 2013, Ramazan Eki
16 Temmuz 2013, Ramazan Eki
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder